MUMBAİ

Hindistan’ın en kalabalık şehri Mumbai koşuşturan insanları, günlük hayattaki adrenalini ve yüksek binaları ile çoğu kişi tarafından New York ile karşılaştırılıyor. Burası ülkenin hem ticari hem eğlence hayatının başkenti, dünyada gün geçtikçe daha fazla insan tarafından sevilen ve izlenen Hint filmlerinin üretim merkezi Bollywood da Mumbai’de. Tarihin, sanatın ve zevkin yeryüzündeki tüm renklerle harmanlandığı, zenginliğin sefaletle iç içe olduğu bir geziye hazır olun. İstanbul gibi “Taşı toprağı altın” diye geçen bu şehirde, kalabalık ve kaos ise başrollerde.

Maharashtra eyaletinin başkenti olan ve yedi adanın üzerine kurulmuş olan bu yerleşim eskiden “Bombay” diye biliniyordu. İnsanların antik çağlardan beri yaşadığı bölgede bulunan şehir 13. yüzyılda kurulmuş, 14. yüzyılda Müslümanların, 16. yüzyılın ilk yarısında ise Portekizlilerin eline geçmiş.

Portekizliler egemenlikleri altına giren şehre “Güzel Körfez” anlamına gelen “Bom bahai” adını takmışlar. 1661 yılında şehri II. Charles ile evlenen Braganzalı Catherine’ye düğün hediyesi olarak alan İngilizler devreye girince isim “Bombay” olarak söylenmeye başlamış.

İngilizler Bombay’ı İngiliz Doğu Hindistan Şirketi’ne kiralamış. Bu sayede şehrin limanı önem kazanmış. 19. yüzyıl başlarında yedi adanın birleştirilmesi şehir için bir dönüm noktası olmuş. Tüm bunlara ilave olarak Süveyş Kanalı’nın açılması ticaretin ve nüfusun patlamasına yol açmış. Bu da kaçınılmaz olarak büyük şehircilik sorunlarını getirmiş.

Günümüzde 20 milyon civarındaki nüfusu ile dünyanın en büyük kentleri arasında yer alan Mumbai, ülkenin ticaret ve finans alanlarında lokomotifliği üstlenmiş durumda. Burası aynı zamanda bir kültür şehri, yılda 120 filmin çekildiği Bollywood adıyla tanınan Hint sinemasına ev sahipliği yapıyor. 1978’de inşa edilen 140 hektarlık bir alana yayılı Film City ise bu filmlere sahne oluyor.

1995 senesinde ismi değişen şehir sekiz kollu Tanrıça Mumba Devi’nin adaşı olmuş. Mumbai dabbawallah isimli yemek taşıyıcıları ile de ünlü. Bunlar her gün yüz binin üzerinde evden, sefertasları içinde aldıkları yemekleri öğle saatinde evin reisinin işyerine ulaştırıyor. Böylelikle insanlar öğleyin ev yemeği yeme lüksüne sahip oluyorlar. İşin enterasan tarafı dağıtımda ne aksama oluyor ne de gecikme.